 سید جعفر پیشه وری از روز نخست تجزیه طلب نبود! وارون آنچه بسیاری فکر می کنند و علیرغم آنکه مدت مدیدی از عمرش را به سان یک کمونیست زندگی کرد بارها و بارها در کسوت یک میهن پرست ظاهر می شد. او حتی روزگاری با روزنامه ای به نام "آذربایجان، جزء لاینفک ایران"، ارگان حزب دموکرات ایران شعبه باکو همکاری می کرد. جملات زیر از اوست:
ایران باید یک دولت مستقل ملی به تمام معنا داشته باشد و سعی بکند طایفه بازی و ایل بازی را از بین ببرد. تمام افراد ملت را در زیر یک بیرق و یک قانون تمرکز بدهد. هر کسی بر خلاف این رفتار بکند خائن است. مردان میهن پرست هرگز به تضعیف کشور خود اقدام نمی کنند و هیچ وقت راضی نمی شوند بر خلاف قوانین کشور خود رفتار نموده و هم میهنان خود را آزار بدهند و مرکزیت کشور خود را متزلزل سازند. مردان شرافتمند از بالای سر کشور خود با بیگانگان رابطه نمی زنند. در خطرناک ترین موقع ها علیه دولت مرکزی برنمی خیزند و برای احقاق حقوق مشروع یا ادعاهای نامشروع خود از راه دزدی و غارتگری و شورش و بلوا اقدام نمی کنند. ارتجاع بین المللی از وحدت ایران خوشش نمی آید و سعی می کند در پیکر ایران دولت های کوچک به وجود بیاورد. ما به طور جدی به ایران و تمامیت ارضی آن علاقه مندیم. اگر از طرفی خدشه ای به آن وارد شود شاید جدی تر و فداکارانه تر از ساکنان ایالت های دیگر ایران برای جلوگیری از آن اقدام خواهیم کرد.
باور کردنی نیست که فردی که امروز به سان نماد خیانت و تجزیه طلبی در ایران شناخته می شود، درست یک سال پیش از فرار به شوروی چنین جملات میهن پرستانه ای گفته باشد. اما او طی یک سال به نقطه ای رسید که بدترین اعمال را انجام داد. جملات شرم آور زیر از نامه های محرمانه وی به مقام های شوروی است:
چنانچه تهران راه ارتجاع را انتخاب کند، خداحافظ! راه در پیش. بدون آذربایجان به راه خود ادامه دهد... اگر کار بدین منوال پیش رود، ما چاره ای نداریم جز این که تماما از تهران جدا شده و دولتی مستقل تشکیل دهیم... مادام که مرزهایمان باز هستند و قدرت ملیمان پابرجاست مقدار کمی به ما سلاح داده شود. زیرا اگر کار به این روال پیش رود، این کار دیگر ممکن نخواهد شد. بگذارید از تهران کاملا قطع رابطه کنیم و حکومت ملی خویش را به وجود آوریم. اگر كمک اتحاد شوروی مخفيانه انجام گيرد، آنگاه در صورت مراجعه دولت ايران به شورای امنيت، سندی در دست نخواهد داشت. در خاتمه بار ديگر تكرار می كنيم ديگر توافقات و مذاكرات سودی نخواهند بخشيد. چشم امید همه خلق، فرقه و رهبران آن به یاری کشور شماست و نجات را در کمک آن می بينند.
اینکه چرا پیشه وری چنین دگردیسی نکبتی را طی می کند به 3 دلیل عمده باز می گردد:
1- زیاده خواهی در سیاست. 2- سرسپردگی به بیگانه. 3- جدایی از هویت ایرانی.
سرنوشت تلخ پیشه وری باید برای آنان که دل به اجنبی می بندند و از میهن خویش دست می کشند پندآموز باشد که البته برای خیلی ها نیست!
افرادی همچون پزشکیان (نایب رئیس مجلس شورای اسلامی)، قاضی پور، بی مقدار، سلیمی نمین و... دنباله همان خط سیاه در درون جمهوری اسلامی هستند. اینان با انقلابی گری اسلامی آغاز کرده اند و اکنون در کسوت نمایندگان مجلس و مدیران حکومتی به دنبال احیاء ادبیات و اهداف فرقه منحوس دموکرات و جریان پان ترکیسم هستند. یک روز فراکسیون مناطق ترک نشین در مجلس راه می اندازند و روز دیگر مغول وار به بنیان های تاریخ و هویت ملی ایران حمله می کنند! اینان گرگ هایی در پوستین میش هستند و زیر پوشش سخنان مذهبی و سیاسی همان مسیر سیاه پیشه وری را می روند. اگر پیشه وری دل به مسکو بسته بود، اینان دل در گرو باکو، آنکارا، و لندن دارند. اما یک مشکل بزرگ نیز دارند و آن هم اینکه خیلی زود دستشان رو شده و میهن پرستان ایرانی پرده از اسرارشان برداشته اند.
هم میهن گرامی؛ گذشته از مسائل یاد شده، مشکل امروز ما در وجود بی مقدار اینان نیست بلکه معضل واقعی در حمایت پنهان و آشکار برخی از نهادهای حاکمیت و سازمان های امنیتی از ایشان است که فضای فعالیت گسترده و امنی را برایشان فراهم آورده است. با این همه پیروزی از آن ملت ایران است و خائنین راهی جز شکست ندارند، چنانکه پیشه وری و پیروان بدبختش تجربه کردند.
پاینده ایران |
