باز هم نامی دیگر و اعداد و ارقامی دیگر. بابک زنجانی و رضا ضراب بالاتر از محمودرضا خاوری و ناصر واعظ طبسی و شهرام جزایری عرب و فاضل خداداد و ... قرار گرفتند.

با تغییر نامها هم نمیتوان از بار منفی اینگونه خبرها کاست. آنچه پیش آمده دزدی و غارت اموال خانواده هایی است که به زیر خط فقر سقوط می کنند حال چه اسم آن را اختلاس بگذاریم چه اشتباه چه سؤاستفاده مالی چه گم شدن پولها چه واریز نشدن درآمد به حساب چه.... . شاید هر چیزی را بتوان به استکبار جهانی و رژیم طاغوت ربط داد ولی پول بی زبانی را که بعد از بیش از سه دهه و با شکل و شمایل انقلابی چاپ میشود و هر از گاهی با ارقام هزار میلیاردی سر از حساب مفسدین خودی درمیآورد را نمی توان. مسلمن اگر تنها یکی از این دزدی ها با حجمی بسیار کوچکتر در هر کشور ضابطه مند و قانون مدار پیش میآمد زلزله ای سیاسی رخ میداد و شاهد استعفا و پیگیری شفاف و دستگیری همدستان و دادگاههای علنی و نتیجه بخش و بازگرداندن حق به حقدار و در برخی از آنها حتا شاهد خودکشی مجرمین بودیم ولی در ایران ما این گونه موارد در حد جنجال رسانه ای و جبهه گیری جناحی و پاکسازی ظواهر مسئله تقلیل داده میشود.

دروغ از آنجا آغاز میشود که عده ای که خود را از نظر عقیده برتر و طلبکار از دیگران می دانند به شکل ذاتی دروغ مصلحتی و کتمان حقیقت را برای کسب منفعت بکار میبرند و آنگاه این اپیدمی تبدیل به فساد میشود که اینگونه منفعت طلبان موقعیتییابند ودرهای ارتباط و آگاهی و اعتراض جامعه نیز بسته باشد. پروردن یک واقعه، مصادره اموال و دست به دست شدن اموال مصادره ای چیزی جز عادت دادن ساکنان یک کشور به نظر داشتن به اموال یکدیگر نیست. تکرار این خبرها زنگ خطری است که سالهاست نهادینه شدن دروغ و فساد را در جامعه گوشزد میکند. سفت و سخت نگه داشتن چنین روندی و عدم توجه و رسیدگی نظام مند به آن باعث از هم پاشیدگی روابط اجتماعی و اقتصادی خواهد شد و ساده لوحانه است که کسی فکر کند دود آن بالا نخواهد رفت.