حاکمیت فرقه ای پس از مدت ها هیاهو و تبلیغات پر طمطراق و با استفاده از ابزارهای مادی و معنوی گسترده و بهره جویی از منابع ملی و احساسات پاک احاد جامعه، در جهت تشویق مردم به حضور در پای صندوق های رای، نتایج حاصله از این پروسه پر هزینه پیروزی جناح به اصطلاح اصلاح طلب حکومتی بود به طوری که این جناح با قاطعیت گوی سبقت را از طیف محافظه گرای اصولگرا ربود تا در بهار پیش رو (خرداد 96) یکه تاز مجلس قانون گذاری در صحنه سیاسی ایران شود و به دینسان سناریوی انتخابات سال 94 با شکست اصول گرایان بسته شد. پیش از شروع انتخابات بسیاری از شخصیت های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، و نهادهای ساختاری هیات حاکمه با تمام توان و پتانسیل خود، مردم را به حضور در پای صندق رای تشویق کرده و خواستار همراهی ملت شدند، تا بلکه این بار و با توجه به ظرفیت جناح ها و افراد وابسته به آن، بهره حداکثری و کافی را در جهت بالا بردن آمار آرا و مشروعیت بخشیدن به شکل نظام ببرند؛ اما قرعه این ماراتن سیاسی به رفورمیست ها روی خوش نشان داد تا یکبار دگر بخت خود را پس از 12 سال انزوا به رخ جناح رقیب بکشانند. حال پرسش اساسی و تامل برانگیز در اینجا اینست که با توجه به جفاها و کم کاری های حاکمیت فرقه ای در طول این 37 سال که تاوان سختی را بر این ملت تحمیل کرده است آیا این انتطار می رفت که بخشی از مردمی که تمام این مشقت را با گوشت و پوست و استخوان خویش درک کرده بود باز به امیدی دیگر بلیط بخت آزمایی سیاسی خود را هزینه انتخاباتی کنند که در انتخاب های گذشته نتیجه دلخواه و مطلوب را کسب نکرده اند و آیا باید همچنان به حداقل ها و شاخص های منفی دل خوش باشند؟ این پرسش از کسانی که به وضع موجود اعتراض داشته ولی در انتخابات هیات حاکمه شرکت می نمایند نیز مطرح است که آیا قرار است این بار نیز همچون تجربه تلخ انتخاب های گذشته قربانی جدال های سیاسی جناح ها گردند یا می توانند نسبت به حداقل مشارکت خود، امیدوار به حل مسائل اساسی و اولیه زندگی اجتماعی و اقتصادی باشند. با توجه به شرح فوق پرسش هایی دگر پیش می آید که چه کسانی بهره کافی از این مشارکت سیاسی حتی با پیروزی طیف اصلاح طلب که تا حدودی از گفتمان حاکمیت دور شده است می برند؟ هدف از مشارکت در چنین انتخابات غیر دموکراتیک برای بخشی از بدنه جامعه چیست و به چه امیدی دل سپرده اند؟ آیا راه آسایش و امنیت و بهبود شرایط کمی و کیفی زندگی خویش را از این مسیر می دانند؟

آیا حاکمیت فرقه ای همچون پیش از اینکه سابقه داشته است از مشارکت مردم در این انتخابات، مشروعیت حاکمیت خود را به رخ جهانیان نمی کشاند؟ اما به یقین و به باور منِ کوشنده سیاسی، آن چیزی که حاکمیت در پی انعکاس آن با آب و تاب فراوان است کمیت حضور مردم در پای صندوق های رای می باشد و این مهم را قربانی کیفیت می کند و آمار حضور مردم را با انعکاس این خبر که مردم ایران با گذشت دهه ها همچنان به مبانی انقلاب وفادار و باورمند هستند مصادره خواهد کرد. با نگاهی گذرا به جامعه نسل جوان ایران و زندگی اجتماعی ملت ایران در طول این 37 سال می توان این نکته را دریافت که دهه ها است که بخشی از بدنه فعال و پویا و خلاق ملت ایران راه خود را از ارزش های به گفته آقایان انقلابی و مبانی آن جدا کرده و با نگاه رو به جلو مقاومت مدنی را از طریق پیوستن به آرمان های ملی فارغ از جنگ های زرگری سیاسی و جناح بندی های طالبان قدرت دنبال می کند تا "حاکمیت ملت" تحقق یابد.