بار دیگر داستان تجزیه بحرین بازسازی می شود، اما این بار در ابعادی به وسعت تمام ایران کنونی!

دولتمردان و کارشناسان اطلاعاتی و استادان علوم انسانی و سیاسیون دول استعماری طرح های تفکیک و تجزیه و در نهایت تجزیه ایران صادر می کنند. آن ها قدرت ایران را در پیش از انقلاب و در دوران دفاع مقدس دیده اند و نمی خواهند چنین قدرتی در این منطقه استراتژیک، طرح خاورمیانه بزرگ آن ها را به چالش بکشد. همان طرح هایی که صدام حسین و مسعود رجوی و پیشه وری و خزعل هم به دنبال آن بودند و حرف هایی که برخی از افراد به اصطلاح اپوزوسیون خارج از کشور نیز سال هاست به شکل های مختلف تکرار می کنند.

ولی مسئله اینجاست که ناگهان با تشکیل دولت یازدهم جمهوری اسلامی و ادامه مذاکرات با گروه پنج به علاوه یک (1+5) برای رفع تحریم ها این امواج منفی و مسموم به درون ساختار حکومتی کشور راه پیدا می کند. فضای مجازی و نشریات و رسانه های داخلی و خارجی وابسته دست به کار سفسطه گری و دروغ گویی می شوند و اراذل و اوباش به صورت سازمان دهی شده و با خیال آسوده به مکان های عمومی می روند و نفرت پراکنی می کنند. در کشوری که هزاران وعده عمل نشده و مطالبات مردمی و طرح های نیمه تمام و انواع بدهی های خصوصی و دولتی و انبوه پرونده های رسیدگی نشده در دادگستری ها روی زمین مانده بلافاصله دفتر ویژه اقوام ریاست جمهوری تشکیل می شود و وزیر سابق اطلاعات در رأس آن قرار می گیرد تا با وزارت خانه های کشور و ارشاد و آموزش و پرورش و آموزش عالی و ورزش، بندی از قانون اساسی را تفسیر به رأی کرده و امکانات دولتی را در راه آن بسیج کنند. عوامل مأمور تفرقه از گزینش و نظارت و حراست ادارات رد شده و حتی با عبور از فیلتر نظارت استصوابی وارد مجلس شورای اسلامی می شوند و بی واهمه در تریبون عمومی داد سخن سر می دهند تا این طرح مخرب را خواستی عمومی جلوه دهند. در حالی که مقدمین علیه وحدت و تمامیت ارضی کشور با هزینه ملت و با تشریفات رسمی به هر جایی می روند و هر قرارداد تحقیرآمیزی را بر ملت ایران تحمیل می کنند حجت الاسلام علی یونسی وزیر سابق اطلاعات و دستیار ویژه رئیس جمهور در امور اقوام و اقلیت های دینی و مذهبی(!) طی مقاله ای در روزنامه رسمی دولت، پان ایرانیست ها را در کنار پان های قومی قرار داده و به آن ها هشدار می دهد که با تدریس رسمی زبان های محلی مخالفت نکنند! هم زمان وزارت اطلاعات در امتداد تضییقات و فشارهای قبلی اقدام به احضار و تهدید گسترده اعضای حزب پان ایرانیست کرده و از ورود تعداد زیادی از مهمانان به جلسه سالروز بنیاد مکتب پان ایرانیسم جلوگیری می کند تا صدای پان ایرانیست ها کمتر شنیده شود.

از دیگر گروه های به ظاهر سیاسی همانند سال 1349 خبری نیست. عده ای همچنان به کند و کاو رویدادهای سال 1332 مشغولند تا مشروعیتی برای انقلاب بیابند؛ عده ای هر لحظه به دنبال نام و نانی دیگر از واقعه 57 هستند؛ عده ای خود را رئیس جمهور برگزیده می دانند و عده ای دیگر منتظر آمدن رئیس جمهور منتصب بعدی نشسته اند؛ عده ای هر خفت و نقصانی بر این ملت و سرزمین را با سکوت یا توجیه نظاره می کنند تا جمهوری نیم بندشان از دستشان نرود و یا حکومت دینیشان را به کمال برسانند؛ عده ای با نقاب دموکراسی و حقوق بشر، آزادی را در استودیوهای ماهواره ای و دامن بیگانگان می جویند تا انقلاب دزدیده شده یشان را به دست بیاورند و عده ای پان ایرانیست و ناسیونالیست شبیه سازی شده هم تنها به تحریف و تخریب حزب پان ایرانیست مشغولند.

تا به امروز هم مانند سال 49 و تجزیه نافرجام بحرین تنها پان ایرانیست ها هستند که جلو این توطئه استعماری ایستاده اند. توطئه ای که اجرای آن به وسیله دولت نشان از ضعف و تسلیم در برابر دول استعمارگر و شکست ایدئولوژی حاکم در برابر زمین خواران و زیاده خواهان منطقه ای و بین المللی دارد. پذیرفتن فدرالیسم وارونه و تمکین به آن پس از تضییع حق السهم ایران در دریای مازندران دومین لکه سیاه و ضربه به وحدت ملی و تمامیت ارضی کشورمان پس از واقعه 57 خواهد بود و ملت ایران این دو واقعه شوم و مسببان آن را نخواهد بخشید و از یاد نخواهد برد.

پاینده ایران