 رویداد هفتم آبان ماه سال جاری، در شرایطی برگزار شد که فضایی آکنده از مهر و ایمان در گرامیداشت روز کورش، سایه گسترانیده بود.
این روز، در مقایسه با روزهای سالیان پیش، با تفاوت دوچندانی رخ نمایی می نمود.
پاسارگاد جایگاه آرمیده کورش بزرگ، شاه شاهان، بنیانگذار حقوق بشر، میزبان گردهمایی عظیمی از جوانانی بود که از سرتاسر ایران بر گرد هم آمده بودند تا یکصدا ندای "ای ایران، ای مرز پر گوهر را بسرایند" و بار دگر عهد و پیمان خویش را بر میهن خویش استوار سازند.
بازتاب چنین تجمعی با توجه به اختناق امنیتی پیش از شروع مراسم و عدم پوشش خبری در داخل و خارج از مرزها، آنچنان از راه فضای مجازی دست به دست شد و گسترده گردید تا جایی که حاکمیت فرقه ای و عناصر قوم گرا و تجزیه طلب را در بهت و شوک فرو برد و ضربه مهلکی را بر روح شیطانی بدخواهان این آب و خاک وارد نمود.
آنچنان که هر دو (حاکمیت فرقه ای و عناصر تجزیه طلب) در اندیشه تقابل و انتقام برآمدند و اعمال خویش را از تریبون های رسمی و غیر رسمی در بوق و کرنا کردند. این رویه تا بدانجا ادامه داشت که عناصر افراطی هیئت حاکمه خواهان برخورد فیزیکی و قضائی و جلوگیری از تکرار اینگونه مراسم شدند!!
به راستی پرسش اصلی در اینجا ایسنت که چرا و با چه استدلال و قانون مدونی افراد حاضر در این مراسم را باید مورد مواخذه قرار داد و آنان را به مسلخ کشاند؟ مردان و زنان و اعم جوانانی که قلب هایشان سرشار از مهر ایران بود و پیوندی ناگسستنی با میهنشان زده بودند و گام های خویش را در میعادگاه باستاتی این سرزمین، حک نموده اند و ندای "کوروش پدر ماست، ایران وطن ماست" را سر داده بودند، آیا مستحق برخورد و کیفر قضائی می باشند؟؟
شاید برای یافتن پاسخ پرسش فوق تنها نگاهی گذرا به فلسفه حکومت های مذهبی و تقابلشان با دگر اندیشه ها باید داشت که چگونه این نوع حاکمیت ها بر اساس انترناسيوناليسم خویش و غیر پلورالیسم، تلاش عامدانه ای در نفی ملی گرایی و عناصر آن داشته و آن را غیر مفید در حل معضلات و مشکلات جامعه می پندارد و این اندیشه را مانع بزرگی در راه احیای مناسک دینی در پوسته جامعه می دانند و بدون شک تمام توان خویش رو در بر گرفته و از هر حربه ای به مقابله با عناصری اینچنینی در خواهد آمد. این مهم در طول ادوار تاریخ به ویژه در دوره حاکمیت کلیسا و حتی حاکمیت خلفای مسلمین نمودی برجسته به همراه داشته است و تقابل ملی گرایان و حکام مذهبی منجر به درگیری های فیزیکی و فرهنگی شده است. چنین تقابلی در قرن حاضر و در تاریخ معاصر و در دوران حاکمیت فرقه ای جمهوری اسلامی نمایان تر گردیده است؛ به مصداق حاضر می توان به بازداشت و صادر کردن احکام کیفری بر چندصد تن از تجمع کنندگان روز 7 آبان اشاره داشت که تجمعی فرهنگی را برپا نموده بوده اند و روز کورش بزرگ را ارج نهادند.
این تنها یک روی سکه نزاع و مبارزه بی حد و مرز با ملی گرایان می باشد! در آن روی سکه و پس از برگزاری رویداد 7 آبان عناصر تجزیه طلب و خودفروخته با نمادهای منحوس و اشعار مهمل خویش در انظار نیروهای امنیتی و انتظامی و در استادیوم های ورزشی نعره
"مرگ بر فارس" و "خلیج ع...ی" می کشیدند و پرچم جعلی آذربایجان باکو و ترکیه را نمایان می کردند، به دور از هرگونه دستگیری و بازداشت و تعقیب قضائی فعالیت می کنند!
این رویه و رفتار، بی شک این فرضیه را تداعی خواهد کرد که امروزه مبارزه ناجوانمردانه و به دور از حق در برابر ملی گرایان را در داخل این سرزمین دو عامل حاکمیت فرقه ای و تجزیه طلبان خواهانند و نقش آفرینی خواهند کرد و این تحلیل را به همراه می آورد که حاکمیت فرقه ای و عناصر تحزیه طلب و یا قوم گرا دست در دست هم و با استراتژی جدید خواهان حذف عناصر ملی گرا می باشند! به این ظن که شاید در اتاق های فکر خویش این نهاد ملی را پر چالش ترین و پر هراس ترین عامل در برابر آینده قدرت خویش می بینند. این پارادوکس (تناقض) از کجا و به چه دلیل اینگونه سرچشمه می گیرد؟
چه کسانی امروز و در بستر حاکمیت تعمدا و مکررا - تاکید می نمایم که تعمدا - خواهان گردش چرخ های پوسیده عناصر تجزیه طلب هستند و از این آب گل آلود چه صید خواهند کرد؟ مگر نه اینکه تمام هم و غم ما در حفظ و تمامیت سرزمینمان است که از تاریخ چند هزار ساله به ما رسیده و ما هر کدام به نوعی مسئول حفظ و حراست از کیان ایران هستیم.
پس چگونه است که دستگاه های امنیتی و قضائی چشم بر روی این گستاخی ها بسته و نگاهبانان حقیقی را در بند کرده و مرتجعین دست ساخته استعمار را که در بزنگاه زمانی خواهان پیاده کردن نقشه های شوم و اهریمنی خویش هستند را رها ساخته و آنان را در هر چه که به تمامیت سرزمینی و هویت ملی ما آسیب خواهند رساند آزاد گذارده است.
به راستی مگر در اصل نهم قانون اساسی حاکمیت اینگونه نمی باشد که:
"تمامیت سرزمینی ایران غیر قابل تفکیک و هیچ فرد و نهاد نظامی و... حق تعرض و تفکیک آن را نداشته و این اصل بر عهده احاد ملت و دولت است."
باری! حاکمیت فعلی باید و به دور از هر لحاظ بازنگری مجددی را در احکام صادره علیه تجمع کنتدگان روز 7 آبان انجام دهد و متقابلا شرارت های انجام شده در ورزشگاه ها و متخلفان را به سزای اعمال خویش رسانده و کیفر خواست صادره تجمع کنندگان پاسارگاد را زهری بر دیدگان دشمنان و تجزیه طلبان فرونماید تا کام آنان...
پاینده ایران
|
