 پاینده ایران
زمستان خاطرات تلخ و غم انگیزى را به یادم مى آورد که اندیشیدن بدان صبرى در خور تحمل مى خواهد.
زیرا در ٨ دی 1384 فرزندم سرور مهندس سیاوش صفارپور چشم از بستر نگشود تا بیست و پنجمین بهار زندگى خود را با پدرش سرور مهدى صفارپور در جهان مینوى بگذارند تا بیشتر راه و رسم و آیین ایراندوستى را بیاموزد، زیرا مجوز آموزش پایندگى ایران در جهان خاکى از ایشان سلب شده بود.
از این رو سنگ مزارشان یادمانی است از دو ایرانپرست براى دوستداران و عاشقان ایران.
ابیات زیر از دکتر احسان ثابت قلم یار دبستانى سیاوش عزیز است:
سیاوش، اى عزیز خفته در خاک / سیاوش اى بلند آوازه ی پاک
سیاوش اسم تو معناى پاکى / سیاوش اى رفیق خوب و خاکى
سیاوش نام تو مرد تنومند / قوى مرد بلند قامت برومند
سیاوش راه تو رسم رفاقت / وطن دارى وعشق ورزى شهامت
سیاوش رفتنت داغى به دل زد / به سرهاى رفیقان خاک و گل زد
یادشان گرامى و راهشان پر رهرو باد
|
