بار دیگر کارگزاران نظام جمهوری اسلامی با بهره جویی از فرصت طلایی انتخابات به مصادره رسانه ها و تریبون های سراسر کشور پرداخته اند تا با ایجاد رقابت های سیاسی و نزاع های مصلحتی و جناح بندی های درون گروهی به پاک کردن حافظه تاریخی مردم غارت شده و ستمدیده دست یازیده و از این طریق به هیئت حاکمه مشروعیت بخشند. اما حزب پان ایرانیست با درک رسالت تاریخی و احساس مسئولیتی که نسبت به سرنوشت ملت ایران دارد به تبیین یکی از مهم ترین تفاوت های انتخابات این دوره با ادوار گذشته پرداخته و خواستار بیداری و آگاهی مردمی است که در معرض یکی از مهم ترین آزمایش های تاریخی قرار گرفته اند.

ملت بزرگ ایران، انتخاب ریاست جمهوری اسلامی مصادف با بزرگ ترین چالش سیاست جهانی و هم زمان با هنگامه "ورق خوردن تاریخ" می باشد، بدین معنا که از مدتی قبل سیاست های مداخله گرانه نئو لیبرالیست ها و آثار تخریبی نظام سرمایه داری جهانی و همچنین اقدامات ضد انسانی دولت هایی که حاکمیت ملت ها را مورد بی اعتنایی قرار داده بودند با مقاومت ملت های بیدار و هویت طلب مواجه گردیده و سبب پیدایش ناسیونالیسم نوین گردیده است. برخورد و تصادم این دو جریان ایدئولوژیک تاکنون چالش هایی را پدید آورده که به عقب راندن انترناسیونالیسم راست و چپ در بساری از کشورها و پیروزی ناسیونالیسم منجر گردیده است. کارشناسان بر این باورند که عصر بیداری ملت ها و احیای اندیشه بازگشت به هویت ملی فرا رسیده و نبرد آرمانی آشکار و پنهان بین انترناسیونالیسم و ناسیونالیسم در جوامع مختلف به شدت جریان دارد به گونه ای که آثار این رودررویی را می توان در روسیه، فرانسه، هلند، مجارستان، لهستان، آمریکا، و انگلیس مشاهده کرد. در خاورمیانه به خون نشسته و ویران نیز رشد ناسیونالیسم و بازگشت به حاکمیت ملی به گونه ای است که حتی اعراب و اسرائیل از سد بزرگ جنگ های عقیدتی و مذهبی عبور کرده و دشمنی و عداوت تاریخی را به کنار نهاده اند تا راه را برای تغییرات بنیادی در نظام های حکومتی خود هموار گردانند، اما در این ایام سرنوشت ساز که ملت ایران باید پیشتاز حرکت های مردمی و پرچمدار ناسیونالیسم ملت ها باشد، گرفتار هیئت حاکمه ای است که از درک بایدهای تاریخی عاجز بوده و به اعتبار روزگاران خوش گذشته که از حمایت لابی های سرمایه داری برخوردار بود به سیر تحولات جهانی بی اعتناست و با تکیه بر باورهای ایدئولوژیک و شعارهای نخ نما شده و بی بنیاد، همچنان یکه سوار کشتی به گل نشسته حکومت دینی است و بر سیاست های شکست خورده و ایران بر باد ده پای می فشارد. در چنین شرایطی، انتخابات ایران در خلاء قدرت فرا مرزی برگزار می گردد.

اینک ملت ایران بر سر دو راهی تاریخ ایستاده است و باید با شجاعت و تدبیرو اتکا به فرهنگ والا و همه انسانی خود به انتخاب یکی از این دو راه سرنوشت ساز همت گمارد:
1 – قبول وضعیت اسفبار موجود و تن دادن به استبداد دینی و مشارکت در بازی های سیاسی و انتخاباتی و دل بستن به وعده های شکست خورده و پذیرش فساد مالی و سرگردانی در گرداب جهل و فقر و در نهایت انزوای مطلق سیاسی که پایانی اسفبار خواهد داشت.
2 – خروج از بن بست تاریخی و استقبال از ناسیونالیسم ملت ایران و پیوستن به صفوف ملت های بیدار که حاکمیت ملی را نشانه گرفته اند.

بدیهی است که در انتخاب راه باید کارنامه جمهوری اسلامی را با دقت باز خوانی نمود:
آیا آنچه که در 38 سال گذشته بر مردم روا داشتند با مطالبات بر حق و شئون ملت ایران همخوانی دارد؟ آیا نادیده انگاشتن حقوق ملت در قانون اساسی به عدالت اجتماعی کمک کرده؟ آیا نظام مالی، پولی و بانکی جمهوری اسلامی در جهت تحقق عدالت اقتصادی بوده؟ آیا سیاست خارجی جمهوری اسلامی یعنی درگیری با آمریکا و اروپا و اسرائیل و ورود به جنگ های فرقه ای و منطقه ای و نزدیک شدن به روسیه و چین، به اعتبار و احترام و آرامش و آسایش ملت ایران افزوده؟ آیا قوه قضائیه جمهوری اسلامی در باز پس گیری حقوق غارت شده ملت ایران از بیت المال موفق بوده؟ آیا برنامه های رفاهی و تأمین اجتماعی جمهوری اسلامی به رفع بیکاری و بیماری واعتیاد و سلامت خانواده ها کمک کرده است؟ آیا فرزندان این سرزمین طبق قانون اساسی از آموزش و پرورش رایگان برخوردار بوده اند؟ آیا دانشگاه های ما به افزایش سطح دانش عمومی و رقابت در عرصه علوم جهان توفیق یافته اند؟ آیا مجلس شورای اسلامی که از برگزیدگان نظام تشکیل شده توانسته با تصویب قوانین عادلانه بزرگترین و سیاه ترین معضل اقتصادی کشور یعنی قاچاق را از سر راه تولید بردارد؟ آیا احزاب و تجمعات و نهادهای مدنی و سیاسی و فرهنگی آزادند؟

پاسخ ها روشن و شفاف، اما غم انگیز و دردناک اند. حال چه باید کرد؟ اولین گام، "نه" به انتخاباتی است که برای نظام اسلامی مشروعیت ودوام و بقا می آفریند و برای ملت ایران عقب ماندگی از کاروان ناسیونالیسم ملت ها و دور شدن از حاکمیت ملت.