پاینده ایران

در اردیبهشت سال ١٣٩٦ شش نفر از مسئولین بلندپایه جمهورى اسلامى به نام نامزد انتخاباتى بعد از عبور از صافى شوراى نگهبان به ملت ایران معرفى شدند. این شش نفر در سه نشست مناظره اى در محضر خداوند و ملت شریف ایران براى پیشى گرفتن از رقباى خود و راهیابى به کرسى صدارت دست به اعتراف زدند وهرکدام دیگرى را مسبب کژى و کاستى و اختلاس و کشت و کشتار دگراندیشان و حیف و میل و غارت اموال عمومى، دانست و بیکارى، بى بند و بارى، عدم مدیریت ادارى و هرآنچه را که جامعه را به سوى نابودى اخلاقى، فقر، و فساد کشانده است به دیگرى نسبت دادند و خود را مبرا از انچه در این ٣٨ سال اتفاق افتاده دانستند.

به راستى باید به کارگردانان انتخابات دست مریزاد گفت که چگونه دو طیف اصولگرا و اصلاح طلب را که در یک خط فکرى بودند به رقیب تبدیل کرد تا حکومت الهى را که وعده اش را به مردم داده بودند، به حکومت ظلم و زور و تزویر و ریا، کشاندند و نشان دادند که عملکرد آن ها ضدیت با ایران و هرآنچه مربوط به منافع ملى ایرانیان است مى باشد، و حضور مردم در صحنه انتخابات ابزارى است براى دوام و بقاى کسانى که ایران را در اشغال خود دارند و در نگاشان هیچ جایی براى ایران و ایرانی وجود ندارد.

پس اگر حزب پان ایرانیست در اعلامیه خود اعلام مى کند که در انتخابات شرکت نمى کند و پاى صندوق رأى نمى رود، به این دلیل است که "سی و هشت سال است جمهورى اسلامى به وعده هاى خود عمل نکرده است" و عملکرد دولت هاى پیشین جمهورى اسلامى را در راستاى منافع ملى و امنیت ملى و به ویژه عدالت اجتماعى، عدالت اقتصادى، و عدالت سیاسى نمى داند واین هیاهوى انتخابات ترفندى براى کشاندن مردم به پاى صندوق هاى رأی بود.