 همه آمده اند، از هر چهره ای؛ دلال املاک و کارمند شهرداری، عضو سابق و کنونی شورای اسلامی شهر، قاری قرآن و مداح اهل بیت، سردار بسیج و سپاه، ملا و مؤذن، نوحه خوان و روضه خوان، رئیس هیئت مذهبی و سرپرست کاروان زیارتی و حج، معلم متعهد و استاد سهمیه ای دانشگاه، رئیس فلان مؤسسه و بنیاد انقلابی، شاعر انقلابی و هنرپیشه مکتبی، ورزشکار، خانه دار و... .
برای عکاس ژستی می گیری و شعر نو یا آیه ای زیر عکس اضافه می کنی، بقیه فضای پوستر و بنر را با وعده و شعار و برنامه بدون ضمانت پر کن؛ چه کسی یادش می ماند؟ کسی به کسی نیست!
کافیست درس تظاهر را خوب بدانی و با عده ای همانند خود ائتلاف کنی، ائتلاف دو هفته ای برای تبلیغات و ائتلاف چهارساله برای برداشتن سهم از سفره انقلاب! این انتخابات منتصبانه بسیار شیرین تر از انتخابات استصوابی ریاست جمهوری اسلامی است. دستکم دیگر مناظره ای در کار نیست تا نامزدها یکدیگر را لو دهند!
کمتر می بری ولی دردسر کمتری هم داری، البته در کلان شهرها لقمه ها چرب ترند! از همین الان بازار چاپ و بنر و داربست داغ است!
امکان تأیید صلاحیت ثبت نام کننده ها هم بیشتر است. تأیید صلاحیت یعنی اینکه برای دفاع از پرچم شیر و خورشید نشان، مصالح اجتماعی، منافع ملی، و تمامیت ارضی میهنت و یا عضویت در یک حزب خودجوش وطن پرست به جایی احضارت نکرده باشند یا به یکی از دانه درشت های پر اشتها نگفته باشی بالای چشمت ابروست!
تکلیف شورا هم که روشن است، شورای اسلامی! چیزی شبیه همان هیئت امنای مساجد و امامزاده‌ها و هیئت های سینه زنی محل!
وارد حوزه رأی گیری که می شوی تو را به صندوق رأی گیری ریاست جمهوری هم هدایت می کنند؛ با لبخند یا بی‌لبخند، بستگی دارد اصلاح طلب باشند یا اصولگرا؛ تا اینجا آمده ای به فامیل و خویش و قومت رأی بدهی یک رأی هم برای تدارکاتچی بعدی بینداز!
اینست حکایت انتخابات و رأی و شورا در سرزمین ما آن هم در هزاره سوم میلادی! کشورهای سطح اول جهان روز به روز استانداردهای انتخابات و رأی گیری را به نحوی بالا می‌برند که حقوق اساسی شهروندان در چرخه قدرت بیشتر تأمین شود ولی در کشور ما ساز و کار هرچند به ظاهر مدرن ولی در عمل نوعی بیعت گرفتن همانند صدر اسلام است و منطبق با قراردادهای تقسیم ایران در دوره قاجار بین روس و انگلیس که نیابت آن را اصولگرا و اصلاح طلب به عهده دارند. |
