قانونگذاری ناسیونالیستی 

 

«در سیاست اجتماعی که بخشی از آن ناظر به طرح قوانین اجتماعی است همواره تمایل و کشش عناصر ملی و ناسیونالیست در جهت آن است که قوانین و مقرراتی را توصیه کنند و مورد حمایت قرار دهند که به موجب آن استقرار کامل‌تری از نیروهای نژادی وابسته به ملت در سرزمین های نیاکانی میسر گردد. سمت قوانین اجتماعی ناسیونالیستی در جهتی است که جمعیت وابستگان به ملت فزونی یابد و در عرصه نیاخاک بسط پیدا کند، مکان های کم جمعیت رونق بگیرد، ویرانی‌ها رو به آبادی گذارد، نقاط متروکه از نو ساخته و برای زندگانی آماده شود و از همه شاخه های نژادی و فرهنگی حتی از آنان که برون از مرز و دور از مرزها هستند حمایت به عمل آید.

به عبارت دیگر، استوار ساختن پیوند خاک و خون به منزله یک اصل مسلم همواره در مد نظر کسانی است که به آیین ناسیونالیسم آشنایی دارند و به نحوی در تنظیم یا اجرای قوانین دست در کار هستند.

کسانی که اصل پیوند خاک و خون را در نظر داشته باشند به آسانی می توانند بسیاری از قانون ها و مقررات را مورد قضاوت قرار دهند، و سود و زیان آن را آشکارا دریابند. مثلا آیا در زمانی که بسیاری از سرزمین های ما خالی از سکنه می باشد و بسیاری از نقاط مرزی ما متروک و ویران است ما حق داریم صحبت از محدود کردن جمعیت به میان آوریم؟ مسلما خیر. ولی کسانی که نسبت به الفبای ناسیونالیسم، یعنی قانون حیات ملت ناآشنا هستند ممکن است به پیروی از فرمول های بین المللی از محدود کردن جمعیت سخن به میان آورند.»

 

(از کتاب سیاست رفاهی، نوشته سرور دکتر محمدرضا عاملی تهرانی، ۱۳۴۸ شمسی)

 

@paniranist_pary