سیاست رفاهی - ۱۵

 

خانواده در نظم ناسیونالیستی - ۱

 

 «فرق عمده اقتصاد آزاد با اقتصاد ناسیونالیستی در آن است که در اقتصاد آزاد در مجموع سیستم مسئولیتی نسبت به حفظ خانواده ها احساس نمی شود. ممکن است کشوری دارای یک اقتصاد به اصطلاح پیشرفته باشد و سطح درآمد ملی در آن بالا باشد ولی در عین حال گروه های بسیاری در آن اجتماع از رفاه برخوردار نباشند، بیکاری فراوان وجود داشته باشد، افراد فاقد قابلیت کار زیاد باشند، کودکان بسیاری نتوانند تحصیل کنند و سطح بهداشت پایین باشد. اقتصاد آزاد نسبت به این مسائل مسئولیتی احساس نمی کند در صورتی‌که در اقتصاد ناسیونالیستی رفاه و تامین زندگی خانوادگی در مفهوم فعالیت اقتصادی مستتر است. اقتصاد ناسیونالیستی در مجموع باید هزینه‌های آموزش و رفاهی را نیز به حساب منظور کند.

 اقتصاد یک ملت را هنگامی می توانیم بارور بدانیم که در ضمن آن که خانواده‌های آن ملت از شرایط رفاهی برخوردار هستند بر میزان درآمد ملی نیز افزوده شده باشد.

همان طور که گفتیم اقتصاد ناسیونالیستی تنها وسیله ای برای افزایش درآمد نیست بلکه وسیله ای برای تامین مقاصد سیاسی است که ضمن این مقاصد هدف های سیاست رفاهی نیز منظور شده است و چون زندگی خانواده ها جایگاهی است که اثرات سیاست رفاهی در آن جلوه می کند بنابراین ما مشخصات خانواده ها را در جامعه ای که بر اساس ناسیونالیسم اداره می‌شود شرح می‌دهیم تا معلوم شود توزیع درآمد به منظور پدید آوردن چگونه شرایطی باید صورت گیرد.

خانواده‌ها به موجب سیاست اجتماعی ناسیونالیسم، از نظر اقتصادی از سه خصوصیت باید برخوردار باشند:

 ۱ - خانواده مرفه - هر خانواده در جامعه ناسیونالیست باید از رفاه برخوردار باشد. شرایط رفاهی از دو خصوصیت ترکیب می شود که یکی بیمه اجتماعی و دیگری تامین اجتماعی است. منظور از بیمه آن است که شرایط موجود خانواده در برابر حوادث و سوانح و دگرگونی های دیگر مورد حمایت قرار بگیرد و هر فرد از هنگام تولد تا مرگ باید احساس کند که نظام اجتماعی خود را موظف به دفاع از او می داند. و منظور از تامین اجتماعی پدید آوردن شرایطی است که افراد فعال بتوانند استعداد های مفید خود را در آن بروز دهند و بتوانند سرمایه‌های خود را در آن به کار اندازند. منظور از سرمایه‌ها تنها ذخائر مالی نیست بلکه مهمتر از آن نیروی فکر و اندیشه است که پیشرفته حقیقی هر اجتماع بدان بستگی دارد.

 پس قسمتی از درآمد ملی به وسیله دولت و یا با نظارت دولت باید در مسیر هایی به کار برده شود که بتواند برای خانواده‌ها رفاه به وجود بیاورد.

گرچه تذکر این نکته برای کسانی که اطلاعات مختصری از مباحث اقتصادی و اجتماعی دارند ضرورت ندارد ولی برای کسانی که به تازگی با مسائل اجتماعی آشنایی پیدا می کنند یادآوری این نکته ضرورت دارد:

وقتی ما از توزیع عادلانه ثروت ملتی سخن به میان می آوریم مقصودمان آن نیست که درآمد ملی را به تساوی بین افراد تقسیم کنیم، بلکه مقصود توضیح سیاست هایی است که مصرف بخشی از درآمد ملی را در مسیرهای مخصوص توصیه می کند که تیجه به کار بردن آن سیاست‌ها آن است که از درآمد ملی بهره برداری عام تری به عمل آید و کانون‌های گسترده تری برای ایجاد درآمد در ادوار بعد به وجود آید.

سیاست رفاه خانواده ها مسیری است که بخشی از درآمد ملی را در مجاری مخصوصی که سبب بیمه خانواده ها و تامین خانواده ها می گردد به کار می‌اندازد و نتیجه این کوشش ها آن است که خانواده را به صورت قطب های فعالیت در خواهد آورد.»

 

(از کتاب سیاست رفاهی نوشته سرور‌ دکتر محمدرضا عاملی تهرانی، ۱۳۴۸) 

 

@paniranist_party