همیشه از خود می پرسیدم که توسعه اقتصادی واقعا یعنی چه؟ چرا با توجه به رشد اقتصادی و درآمد سرشار نفتی و گازی و سرمایه گذاری های زیربنایی عظیم در کشور و غیره، باز هم شاهد ناخشنودی و ناراحتی و رنج و درد اقتصادی و اجتماعی مردم و درجازدگی هستیم. چرا دولت ها و زمامداران کشورمان در طول تاریخ همیشه به دنبال رشد اقتصادی و تولید ثروت بوده اند ولیکن توزیع عادلانه ثروت را مدنظر قرار نداده اند و همیشه رشد اقتصادی را هدف توسعه قرار داده اند و در نهایت نتیجه این فرایندها و برنامه ریزی ها و روند جامعه به سوی بی عدالتی و فساد و آشفتگی و در نهایت فروپاشی های اخلاقی و خانوادگی و اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و هر چه ضعیف تر شدن بنیان های جامعه و کوچک تر شدن کشور انجامیده است؟ کجای کار اندشمندان و برنامه ریزان اقتصادی و دولتمردان کشور اشکال دارد؟
تا این که در نشستی با استاد ارجمند جناب دکتر یوسفی در دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی و تبادل نظری که داشتیم ایشان عنایت فرموده و کتاب خود را با نام استراتژی های رشد و توسعه اقتصادی به من اهدا کردند.
پاسخ بسیاری از پرسش هایم را در این کتاب ارزشمند یافتم و با تعاریف و مفاهیم و نگرش و اصول توسعه نوین که حدود دو دهه ای از آنها می گذرند آشنا شدم.
برای همین لازم دیدم برای آن دسته از دوستانی که دغدغه توسعه اقتصادی جامعه را دارند فرازی از کتاب را که موجب آگاهی لازم عمومی در زمینه توسعه می شود را ارائه کنم و دوستان را با مفاد این کتاب ارزشمند آشنا سازم. با این امید که اقدام به خرید کتاب و مطالعه کامل آن فرمایند.
ولی آنچه که بیش از هر چیز موجب خشنودی من شد مهر تأییدی بود که این اصول و تعاریف و مفاهیم بر نظر من در رابطه با بنیادی بودن فرهنگ و توسعه فرهنگی در توسعه اجتماعی و اقتصادی و سیاسی دارد و به هم وابسته بودن این عناصر توسعه به یکدیگر.
به عبارتی دیگر توسعه اقتصادی حاصل رشد اقتصادی نیست بلکه حاصل توسعه فرهنگی و اجتماعی و سیاسی است. من به شخصه هنوز هم به اولویت توسعه فرهنگی در گام نخست تأکید دارم و آن میسر نیست مگر به شکل تحقق نهادهای مدنی و سازمان های مردم نهاد و ارائه الگوهای کامیاب برای شناساندن فرهنگ درست و کارآمد توسعه!
به باور من توسعه نیافتگی ایران به دلیل توسعه نیافتگی ما ایرانیان در زمینه اخلاق، خرد، رعایت حقوق و قوانین مدنی و انسانی، انسانیت و بهره بری بهره ورانه از منابع خدادادی می باشد.
فساد پذیری، بی اخلاقی و بی ادبی، بی خردی و حماقت، خود زنی، خودمحوری، خود شیفتگی، تعصب، قانون گریزی، دین گریزی و دین ستیزی، بی مسئولیتی اجتماعی و زیست محیطی و غیره در جای جای این جامعه و این کشور به چشم می خورد.
توسعه کشور زمانی آغاز می شود که ما به توسعه خود و سپس توسعه ارکان جامعه به ویژه خانواده و سپس بنگاه های اقتصادی خود بپردازیم.
اگر هر ایرانی تعریف و اصول توسعه را که در این کتاب آمده است، الگوی نگرش و بینش و رفتار عملی خود سازد و خود الگو شود و به دیگران یاد بدهد و دیگران را به این منش و روش فرا بخواند، گامی اثربخش در راه توسعه کشور برداشته شده است.
این که ما به عنوان پدر و مادر، کارآفرین، کارفرما، مدیر، استاد یا آموزگار، کارمند، سیاستمدار، کاسب و هر نقش و جایگاه دیگر اجتماعی  اصول توسعه را برای فرزندان، کارکنان، زیردستان، دانش آموزان و دانشجویان، همکاران، مردم و مشتریان و غیره به درستی رعایت نکنیم و حق توسعه را نه خود درک کنیم و نه برای دیگران قائل باشیم، چگونه انتظار داریم دولت و دولتمردان به تنهایی از پس این مهم برآیند.
توسعه فرایندیست ملی، جامع، روزمره، عملی و پایدار که باید آن را به درستی شناخت.
امیدوارم نگرش نوین نهفته در متن پیوست و کتاب معرفی شده تلنگری اثر بخش به نگرش نهفته در ذهن ما و نگاه توسعه ای ما باشد.
توسعه پایدار در گرو فرهنگ توسعه ای و نوین در میان ایرانیان است که در جای جای ذهن و روان ما نهادینه شده و تبدیل به یک هنجار و رفتار ملی روزمره گردد که روز به روز نیز بهبود می یابد. به امید آن روز.