دو سال و نیم است که گروههای مسلح اسلامی با شعارهای آزادی و دموکراسی به سوریه سرازیر شده اند. در ابتدای امر تعدادی از سوری ها با آنها همراه شدند ولی چندی نگذشت که این گروههای اسلامی که برداشت مشترکی هم از ایدئولوژی دینی خود ندارند ماهیت خود را نشان دادند و سوری ها از آنها روگردان شدند. تهدیدها در ظاهر علیه خانواده اسد است. خاندان اسد چوب تعقل خود در سیاست منطقه ای و اداره ی امور کشور را می خورد. در منطقه پرتنش خاورمیانه که هر کدام از کشورها دنباله رو قدرت بزرگتری هستند خاندان اسد به نوعی توازن در روابط خارجی پایبندند. در داخل کشور نیز علیرغم ایراداتی که بر آنها وارد است مجموعه اقوام و گروههای مذهبی مختلف را در یک قالب قانونی سکولار نگه داشته اند. از ابتدای به حکومت رسیدن این خاندان هم ضمن حفظ استقلال شاهد جذب منابع و رشد آرام این کشور بوده ایم. در ابتدای سر برآوردن گروههای مخالف مسلح نیز بشار اسد در گفتار و عمل آمادگی خود را برای ایجاد اصلاحات نشان داد. ولی گروههای مسلح آمده از اطراف و اکناف که از مرزهای اردن و ترکیه به این کشور سرازیر شده اند و پشتیبانی تسلیحاتی و تبلیغاتی فرانسه و انگلیس و امریکا و قطر و امارات و عربستان را پشتوانه خود دارند به اصلاحات در قالب نظام فعلی راضی نمی شوند. به گفته بشار اسد سوریه صحنه نبرد بین المللی شده است. سناریوی دیگری در کار است. حتا سقوط اسد هم آنها را راضی نمی کند. الگوی دهشتناکی چون طالبان مد نظر است. هدف، کن فیکون کردن زیرساخت ها و اساس زندگی یک ملت است.

در آن سو شاهد روزهای خونبار مصر هستیم. تحت جوزدگی بهار عربی مصری ها خواهان برکناری حسنی مبارک شدند. مخالفان عمده مبارک گروه اسلامی اخوان المسلمین هستند که مبارک را متهم به دیکتاتوری و فساد میکردند. تفسیر اخوان المسلمین از آزادی، آزاد بودن خودشان در اجرای احکام اسلام بود. مبارک قدرت را واگذار کرد ولی اخوان به آن راضی نشدند و خواهان محاکمه او گشتند. محاکمه ای عادلانه که معیار عادلانه بودن آن صدور حکم اعدام مبارک و دولتمردانش بود! طی یک رای گیری اخوان با وعده های کذایی و ترفندهای جمع کردن آرا مانند توزیع رایگان غذا نماینده خود را وارد کاخ ریاست جمهوری کردند. به راستی که در روز رای گیری اخوان چقدر ملایم و مهربان و مردمی شده بودند! ولی محمد مرسی نماینده اخوان دو سال از ریاستش را به گونه ای بر خلاف وعده ها گذراند. دو سالی که به بر هم زدن آرامش منطقه ای و تضعیف نهادهای مردمی و قبضه کردن قدرت گذشت. مردم، نمایندگان مجلس، دولتمردان، سیاسیون، مطبوعات، رسانه ها، وکلا و قضات مصری پاسخ قانع کننده ای در قبال اجرا نشدن وعده ها از مرسی نگرفتند. ارتشی که همواره مجری اوامر رئیس جمهور بود بنابر خواست مردم دو روز به او فرصت داد تا زمان انتخابات زودهنگام را اعلام کند. طی این دو روز نیز ملاقات ها نتیجه ای نداد زیرا رئیس جمهور که اتکایش به آرای دو سال پیش بود و خود را مظهر دموکراسی و هر مخالف و مخالفتی با خودش را در هر زمان و هر شرایطی مظهر دیکتاتوری می دانست چیزی جز اجرای نقشه های خود در سر نداشت. ارتش در پایان مهلت اعلام شده و در دفاع از مردم مصر در برابر مرسی و اخوان المسلمین دین پناه وارد عمل شد.

پس از سقوط مرسی نور امید بر فضای تاریک مصر و خاورمیانه تابیدن گرفت و بشار اسد آن را نشانه سقوط اسلام سیاسی و فریبکاری انقلابی دانست ولی قدرت های استعماری طاقت دیدن این نور را نداشتند. آنها که برای رفتن مبارک لحظه شماری می کردند برکناری مرسی را کودتا خواندند و بلافاصله فرستادگان خود را برای شفاعت و آزادی مرسی و رهبران اخوان المسلمین راهی مصر کردند. غربی ها با دخالت در جریانات مصر و دیگر کشورهای خاورمیانه علنا به ملت های منطقه می گویند که اسلامی شوید! این دخالت و جانبداری غربی ها آن قدر واضح و زننده است که مردم مصر در خیابانها با زبانها و اشکال مختلف خواهان عدم حمایت غرب از دیکتاتوری و تحجّر اخوان المسلمین شده اند. اخوان المسلمین نیز چهره حقیقی خود را نمایان کرده اند و سلاح های انبار شده را بیرون آورده و آتش گشوده اند تا جهاد مقدسشان را برای به انحصار درآوردن قدرت و حکومت و به عقب بردن یک ملت تا مرز هزار و چهارصد سال پیش آغاز کرده باشند. نبردهای خیابانی ادامه دارد و مردم مصر و فرزندان نظامیشان میروند تا این تمدّن ستیزان را به غارهای ارتجاع بازگردانند.
در بین این دو کشور، ارتش سوریه با اینکه تا کنون تلفات بیشتری را متحمل شده است ولی بدلیل ارتباطات چندجانبه و حمایت کشورهای ایران و روسیه، کمتر از ارتش مصر مورد آماج حملات تبلیغاتی غرب قرار گرفته است. حداکثر اتکا و امید ارتش مصر به مردم مصر است. مردمی که ریشه های تاریخی خود را فراموش نکرده و اصالت خود را در عمل ثابت کردند. ملتی که زبانشان پس از حمله اعراب عوض شد ولی خودشان عوض نشدند.