مرتضی پاشایی در سونامی سرطان گرفتار شد و در سی سالگی پرواز ناخواسته اش را پذیرفت تا به انبوه قربانیان این بیماری فراگیر به پیوندد. اما این پرواز شگفت انگیز و سئوال برانگیز، ساده و بی پیام نبود و جای بررسی بسیار دارد. شاید مقدر بر این است که گاه پیام ها را از راهیان گور دریافت کنیم! از زمزمه های خیل سوگواران خود جوش یا از سیل جمعیت سازمان نیافته...

مرتضی آن هنگام که در چنگال بیماری اسیر شد، ناگهان نسل خودش را نگران و بغض آلود پشت پنجره های بیمارستان در تب و تاب دید. نسلی که در پس هاله ای از "هیاهوی بسیار برای هیچ" پنهان شده بود اینک سراسیمه به خیابان ها آمده و چشم به آسمان دوخته و از خدا سلامت یار مطلوم و هم اندیش و هم آوایش را طلب می کند؛ دل های آن ها به هم گره خورده بود، زیرا غم های ناگفته خویش را در ترانه های سوزناک مرتضی جست و جو می کردند؛ نسلی که خودش را نسل سوخته می نامد و ترانه های مرتضی را آوای دل حزینش می داند؛ نسلی که پشت به دروازه های بسته سیاست ایستاده و مراد خود را در فرهنگ و موسیقی و هنر می جوید؛ نسلی که از پدرانش مایوس و گله مند است و دلی پرسودا دارد.

استغاثه های خاموش پیروان مرتضی به جایی نرسید و او که عزم سفر کرده بود در میان بدرقه میلیون ها زن و مرد ایرانی در سراسر کشور راهی دیار یار شد و همه را غافلگیر کرد...
راستی امواج خروشان مردمی که ترانه های پر از درد و رنج مرتضی را در پهنه خیابان ها و کوچه ها و پارک ها و میادین شهر با اشک چشم زمزمه و گاه فریاد می کردند چه می خواستند؟ آیا این یک اعلام حضور هشدار دهنده بود؟ آیا مسئولان، کارگزاران و مدیران می توانند این حضور شکوهمند را تفسیر کنند؟ آیا حوزه های علمیه و کانون های تبلیغات اسلامی که قدرت و ثروت را یکجا در اختیار دارند و موسیقی پاپ را بر نمی تابند می توانند به این لایه گسترده ولی پنهان جامعه ایرانی نگاه کارشناسانه داشته باشند؟ آیا تفاوت مشایعت از یک خواننده جوان پاپ را با بزرگان تازه درگذشته مشاهده کردند؟

این لایه پنهان خردمندانه رخ نمود. مظلومانه و آرام از پس دیوارهای بلند آرمانی و قالبی بیرون آمد تا بغض خفته در گلویش را به نمایش بگذارد و پیامش را آرام ولی با صلابت ابلاغ کند:
اومی خواهد در فضای دلخواه و عاری از آلودگی نفس بکشد؛ او عدالت و تقوی را می طلبد؛ او می خواهد همه مسببین و کسانی که سفره اش را خالی کرده اند در پیشگاه ملت ایران محاکمه شوند؛ او می خواهد حال که دیو گرانی آشیانه اش را آشفته گردانیده دیگر دعوت به اقتصاد مقاومتی نگردد؛ حال که دخل و خرجش نامیزان شده دیگر از میزان ترازوی عدالت سخن پراکنی نکنند؛ حال که هویت تاریخی و ارزش های فرهنگی سرزمینش را به چالش کشیده اند لااقل اینقدر برای قومی که بر او تاختند و سرایش را ویران کردند لاف نزنند و قلب حقیقت نکنند و خرافات را گسترش ندهند؛ حال که فساد اقتصادی رمق او را بریده دیگر از مزایای اقتصاد اسلامی و بانک های بی ربا داد سخن ندهند؛ حال که سرنوشت میلیاردها دلار سرمایه های ملی در پیچ و خم نظام الیگارشی گم شده لااقل دست از مداحی این دولت و آن دولت خدمتگزار بردارند؛ حال که احزاب سیاسی در محاق تعطیلند لااقل داستان بنیادگرا و اصلاح طلب را نشانه فضای باز سیاسی ندانند؛ حال که این نسل نمی تواند تشکیل خانواده بدهد و یا از سردرد و فقر به تک فرزندی روی آورده لااقل از او نخواهند که یا علی بگوید؛ او انتظار دارد اگر چند فرزندی ضروری و خوب است لااقل مسئولان هم علی را یاد کنند و شرایط یک زندگی مرفه را برایش فراهم سازند.
آقایان بزرگان، دولتمردان، مسئولان، کارگزاران، مدیران، وزیران، وکیلان، علما و بالاخره دست اندر کاران، آخرین کلام انبوه زنان و مردان و دختران و پسرانی که مرتضی پاشایی هنرمند موسیقی پاپ و قربانی سرطان فراگیر را به آرامشگاهش بدرقه کردند اینست:

ما همه حقوق مسلم اتمی و اقتصادی و بانکی و فرهنگی و سیاسی و اجتماعی را به شما بخشیدیم، نوش جانتان، اما فعلا یک خواهش کوچک داریم و آن اینکه شما را به خداوند بزرگ سوگند می دهیم که "دروغ" نگویید، "فقط دروغ" نگویید...
مگر نه این که دروغگو دشمن خدا و خلق خدا ست؟!