سال های خوش ذخایر پر سال های اولایل انقلاب و سال های فروش نفت به قیمت بالای صد دلار به پایان رسید و سال های زمستانی اقتصاد آغاز شده است. آن سال ها زود گذشت، سال هایی که در آن شهروندان ایرانی به خودی، درجه یک، انقلابی، مکتبی، شیعه، مؤمن، معتقد، ملتزم و غیرخودی، درجه دو، ضد انقلاب، بی دین، اقلیت، کافر، نجس و... دسته بندی شدند. دسته بندی شدند تا از ثروت های عظیم ملی دور نگه داشته شوند. در جو رعب و حقارت نگه داشته شدند تا مبادا سراغی از حق و حقوقشان بگیرند. در آن سال های خوش احزاب چندی نیز خلق شدند که جز بلعیدن بخشی از بودجه کشور و دعوا برای پست و مقام خاصیت دیگری برای میهن ما نداشتند، ولی همزمان احزاب خودجوش و وطن پرست تحدید و تهدید شده و می شوند.

پس از حیف و میل هایی که عمومن جهت نهادهای موازی، موازی کاری، دوباره کاری، آزمون و خطا و تثبیت جایگاه ارگان ها و مقام های ملتزم شد حال که فشار تحریم های جدید به خصوص تحریم های بانکی و کاهش شدید قیمت نفت خام بر دوش حاکمیت فرقه ای سنگینی می کند و در زمینه سیاست نیز جناح های حاضر امتحان خود را پس داده اند از بخش های غیر دولتی دعوت می شود که وارد سراشیب اقتصاد و سیاست شوند و دستی به مرکب زنند. آقای روحانی در همایش اقتصادی اذعان می کند که هنوز در کشور عدم شفافیت در آمارهای اقتصادی وجود دارد. ایشان از وجود رانت و انحصار سخن می گوید؛ ایشان می گوید که نهادهایی هستند که فعالیت اقتصادی می کنند و مالیات نمی دهند. چرا نام این افراد و نهادها را نباید آورد؟ چون فلان مسئول آن در یکی از شب های انقلاب یک مأمور ساواک را کشته یا راننده آقای خمینی بوده یا برای بیمه هواپیمای حامل آقای خمینی و همراهان از بازاریان پول جمع کرده یا در کل دوران مقدس به صورت مادرزاد فرمانده بوده است؟ یا قدرت ارتباط های فرقه ای و نسبت های خانوادگیش بالاتر از قانون است؟ چرا سرمایه دار کارآفرین، تولید کننده و خدمت رسان ایرانی باید سرمایه خود را به محیطی رانتی و انحصاری و غیر شفاف منتقل کند؟ چرا سیاست دانان ایران پرست، عمر و آبرو و توان خود را جهت کار سیاسی در فضایی صرف کنند که به قول آقای روحانی دهه هاست در آن اقتصاد آن هم چنین اقتصادی به سیاست یارانه می‌دهد؟!

این دولت و دولت های قبلی هر کدام با ده ها شعار و وعده بر سر کار آمدند. هر کدام دولت قبلی را مسئول مشکلات و خود را منجی رای دهندگانشان معرفی می کردند. مجموع آن ها تا کنون چه اقداماتی برای رفع تبعیض ها و تهدیدهای سیاسی و اقتصادی برداشتند؟
فعالان اقتصادی چگونه در شرایطی کار کنند که کارهای نان و آب دار با سود کلان فوری برای خودی هاست و کارهای پر ریسک و دیر سوددِه برای غیر خودی ها؟
آیا این دعوت به مشارکت بخش خصوصی و خارج از دایره خودی ها در مشکلات و ضررها نیست؟ چه تضمینی وجود دارد که در صورت کاهش تحریم ها و افزایش بهای نفت دوباره بخش خصوصی و غیر خودی به حاشیه رانده نشود؟

فعالان سیاسی چگونه در سیستمی فعالیت کنند که وقتی اوضاع بر وفق مراد است درها بر روی غیر خودی ها بسته می شود و هنگامی که اوضاع قمر در عقرب است همه می شویم ملت شریف ایران؟!
رفع تبعیض های اقتصادی و سیاسی و تثبیت تمام و کمال و دائم و بی قید و شرط برابری فرصت ها در همه مناطق کشور و برای همه اتباع ایرانی پیش زمینه لازم چنین دعوتی است.

ضعف پایه های آموزشی در مدارس و دانشگاه ها، جهت دادن های ایدئولوژیک به جامعه، تبعیض، عدم اطمینان، برخورد قهرآمیز با معدود کسان خارج از دایره حاکمیت که حاضرند در این شرایط به فعالیت سیاسی بپردازند از جمله دلایلی است که رغبت برای حضور در این عرصه را به حداقل رسانده است. آقای روحانی گفته بود که احزاب در ایران جایگاه خود را پیدا نکرده اند و فقط برای انتخاباتند. آری، احزابی که جایگاه اجتماعی و برنامه نداشته باشند چیزی به جز بوق های شب انتخابات با انبانی از وعده و شعار نیستند.

آقایان روحانی و نوبخت در همایش اقتصادی اخیر نکاتی را بیان کردند که چند تن رؤسای دولت های قبلی نیز بیان کرده بودند، ولی در عرصه عمل نمی توان زیرساخت بر هم ریخته و انحصارگرایی سیاسی و اقتصادی را تنها با سخنرانی و همایش حل و فصل کرد. واگذاری حساس ترین پست های مدیریت مالی و اقتصادی کشور بدون توجه به کارنامه شخص منصوب در همان زمینه ها مصیبت ساز است.

واردات بی حساب و صادرات اقلامی که به برخی از آن ها در داخل نیازمندیم به بهانه ارزآوری و تامین مایحتاج مردم(!) چرخه ای از واردات و صادرات و هزینه کردن های مکرر است که تنها جیب کسانی را که حلقه های این چرخه هستند پر می کند. مشابه مواردی از پروژه های شهری و دست به دست شدن پول بین شهرداری ها و پیمانکاران در شهرهای بزرگ ایران که تجمیع ثروت در کلان شهرها را باعث شده و محرومیت شهرهای کوچک و روستاها و مهاجرت های اقتصادی را در پی داشته است.

تبه کاری های اقتصادی با تغییر نام ها تغییر ماهیت نمی دهند؛ نمونه آن زمین خواری به نام امام زاده سازی و مسجد و مصلا و حسینیه و... سازی است. گردش مالی یک سال واجبات میت از جمله نماز و روزه در ایران ۳۷۰ میلیارد تومان است. آیا حکومت اسلامی ساز و کاری برای اخذ مالیات از این وجوهات که تنها یک قلم از ده ها قلم وجوهات شرعی است به وجود آورده یا تنها چشم به درامد کارگر و کشاورز و کارمند و کاسب دارد؟
چه ارتباطی بین اعتقادات قلبی و مادیات وجود دارد؟ میزان عددی پرستش خدا و علاقه به مذهب و اولیأ دینی چقدر است؟ آیا دین با خرج کردن پول زنده مانده است که هر سال میلیاردها تومان درامد کشور خرج آن می شود؟ اگر چنین است پس سرنوشت دینی که پشتیبانی مالیش قطع شود چه خواهد شد؟
ملت ایران تا کی باید اسیر حیله و حرص معدودی آخوند بازاری صفت و بازاری آخوند صفت و آقازاده هایشان باشد؟
تا نگاه سوداگرانه به معیشت مردم و عدم هدف گذاری و برنامه ریزی برای تأمین امنیت اقتصادی نسل های آینده ملت ایران وجود دارد هیچ طرح اقتصادی نتیجه بخشی شکل نخواهد گرفت.

آقای روحانی پیشنهاد می کند که مسائل مهم مملکت به همه پرسی گذاشته شوند، ولی نه اینست که ایشان برای حل مسائل مهم کشور در رأس آن قوه مجریه قرار گرفته است؟ پس چه چیزی مانع حل مسائل مهم کشور است؟
درست است که افراد و نهادهایی در این سی و شش سال به اقتصاد ایران مانند گوشت قربانی نگاه می کنند و با رانت‌خواری و فرار مالیاتی روز به روز بیشتر فربه می شوند، ولی مطمئنا بیشتر مردم حاضرند همانند مردم کشورهایی که نفت و گاز ندارند و کشورهایشان بر اساس مالیات اداره می شود مالیات بدهند به شرطی که مالیاتشان هم همانند همان کشورها با شفافیت خرج کشور خودشان شود و درامد منابع تجدید ناپذیر زیرزمینی نیز بیش از این به جای سرمایه گذاری های کلان برای نسل های بعد به جیب تافته های جدابافته از ملت نرود و خرج ظاهرسازی و تبلیغات در این سو و آن سوی مرز نشود.