محسن پزشکپور در سال 1306 خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود و از همان دوره تحصیلات ابتدایی در دبستان امیر معزی، کوششهای میهن پرستانه اش را آغاز کرد و به همراه ابوالقاسم پورهاشمی و محمدرضا عاملی تهرانی، با امضای پیمان نامه ای در راه اقتدار شاهنشاهی ایران گام برداشتند.
پس از اشغال ایران از سوی متفقین، با پیوستن شمار دیگری از همسالان، به واکنش حتی نظامی در برابر نیروهای بیگانه پرداختند. گروهی که با نامهایی چون انجمن محصلین، باشگاه ایراندوست، گروه رستاخیز ملی نامیده می شد.
در سال 1326 به همراه چندین تن از یاران دیگر، مکتب پان ایرانیسم و در پی آن در سال 1330 حزب پان ایرانیست را بنیان گذاردند و به عنوان عضو کمیته عالی رهبری، به اداره حزب می پرداختند و با نام پان ایرانیستی «پندار» فعالیت می کردند. در کنگره پنجم، با تغییر سیستم رهبری حزب پان ایرانیست از کمیته به تک رهبری، ایشان به رهبری حزب برگزیده شدند و درفش سرخ رنگ و عقاب نشان رهبری حزب پان ایرانیست را دریافت نمودند.
ایشان عضو هیأت رییسه کانون وکلای دادگستری بودند و در دوره های بیست و دوم و بیست و چهارم مجلس شورای ملی، به نمایندگی از مردم خرمشهر به مجلس راه یافتند و لیدر فراکسیون پارلمانی حزب پان ایرانیست بودند. در پی توطئه تجزیه نافرجام بحرین، مبارزات پارلمانی فراکسیون پارلمانی حزب پان ایرانیست در دوره بیست و دوم مجلس تا استیضاح دولت هویدا نیز پیش رفت.
پس از واقعه بهمن 57، شیخ صادق خلخالی در تابستان سال 59 حکم تیر محسن پزشکپور را صادر کرد و در پی آن ایشان در امرداد ماه همان سال به هجرتی ناخواسته تن دادند و رهسپار پاریس شدند و سرانجام در 18 اردیبهشت ماه سال 1370 به میهن اهورایی بازگشت.
با تصویب کنگره هفتم حزب در سال 1376، اداره حزب به شورایعالی رهبری هفت نفره واگذار شد که نشستهای این شورا برای اداره حزب با حضور محسن پزشکپور و بدون حق رأی ایشان برگزار می شد.
محسن پزشکپور تا زمان بیماری در زمستان سال 86، در همه نشستهای هفتگی حزب پان ایرانیست شرکت می جست و با حضور خویش، جوانان حزب را در پیمودن راه سراسر افتخار میهن پرستی دلگرم تر و امیدوارتر می ساخت.
با تشدید بیماری و بستری شدن در خانه، دوشنبه هر هفته، یاران دیرین و کوشندگان جوان حزب بر بالین ایشان به چاره اندیشی مشکلات و تنگناهای ایران می نشستند.
در آخرین روزهای زندگی نیز تنها و تنها در اندیشه ایران بودند و در آخرین دیدار با بانو زهرا صفارپور (دبیرکل حزب) این پیام را بیان داشتند: برای پیشکسوتان خدا، ایران، ایران و برای جوانان مقاومت، مقاومت، مقاومت.
محسن پزشکپور، روز پنجشنبه 16 دی ماه 1389 به جاودانگی ایران پیوست و خبر این ضایعه، پان ایرانیست های سراسر ایران و دیگر میهن پرستان را برای مراسم تشییع و خاکسپاری و ادای احترام به این سرباز فنا در آرمان به تهران کشاند. هیأت حاکمه با تهدید و فشار و ربودن پیکر محسن پزشکپور، شبانه و مخفیانه و در حالیکه تنها نور چراغ آمبولانس محل آرامگاه را روشن می کرد، پیکر ایشان را به آغوش خاک میهن سپردند و از برگزاری هرگونه مراسم تشییع و خاکسپاری جلوگیری کردند.
مزار ایشان در آرامستان کمال شهر کرج واقع می باشد.
پان ایرانیست ها از پزشکپور بزرگ با عنوان رهبر جاوید خویش یاد می کنند.
