سیاست رفاهی - ۸ 

 

کابوس تورم (۳) 

 

«شاهکار نظریات اقتصادی لیبرالیستی این است که می‌گویند اگر پولی به جریان گذارده می شود باید به ازاء آن کالایی تولید شود یا خدمتی ارائه گردد که مجموع ارزش آن کالا و آن خدمت ها با ارزش پولی که به خاطر آن در جریان گذاشته شده است تناسب داشته باشد و اگر پول بیش از اندازه به جریان گذارده شود و کالا و خدمتی در برابر آن ایجاد نشود تورم پدید خواهد آمد و موجب اختلال امور اقتصادی خواهد گشت. بنابراین خرج کردن زیاد از حد در راه آموزش یا رفاه عمومی چون به قول آن ها بازده فوری ندارد موجب تورم و اختلالات بعدی خواهد گشت. بعضی از کارشناسان افراطی تر حتی برای کشورهای عقب مانده به همین دلیل سرمایه‌گذاری در امور صنعتی را نیز توصیه نمی کنند زیرا معتقدند چون محصول سازمان های صنعتی بلافاصله به دست نمی‌آید در همان مدت این گونه کشورها بر اثر تورم دچار خفقان و نابودی خواهند گشت.

بنابراین از نظر کارشناسانی که همیشه از کابوس تورم در وحشت هستند جامعه ایده آل آن است که پول را به نوعی مصرف کنند که به دست هر کس می‌دهند بلافاصله معادل آن، کالا یا خدمات تحویلشان بدهند.

پولی را در مسیر رفاه یا آموزش خرج نکنند مگر به مقدار بسیار کم (به همین دلیل کارشناسان آنچنانی سرمایه گذاری های فرهنگی را برای کشورهای عقب مانده به قدری ناچیز توصیه می‌کنند که با آن میزان محال است کشوری بتواند و دیو جهل و عقب ماندگی آموزشی فائق آید) و از صنعت پرهیز کنند زیرا در آغاز صنعتی شدن خطر تورم وجود دارد و فقط به کشاورزی ساده بپردازند که در پایان همان سال به قدر پولی که سرمایه‌گذاری کرده اند محصول برداشت کنند.

با این توصیه ها بدیهی است فقط کسانی که توانایی کار داشته باشند انسان حساب می شوند و می توانند در مدار نظام اقتصادی قرار گیرند. تنها این گروه هستند که تورم  ایجاد نمی کنند ولی پیران و کودکان و مخارجی که به خاطر نگهداری و تربیت آن ها انجام گیرد همه جزء عواملی است که به تورم می‌انجامد و باید از آن پرهیز کرد.»

 

(از کتاب سیاست رفاهی نوشته سرور‌ دکتر محمدرضا عاملی تهرانی، ۱۳۴۸) 

 

@paniranist_party